Otoczka gazowa otaczająca Ziemię, podzielona na pięć warstw - troposferę , który zawiera połowę atmosfery ziemskiej,   stratosfera , mezosferę, termosferę i egzosferę, która jest zewnętrzną granicą atmosfery. Sucha atmosfera składa się prawie wyłącznie z azotu (stosunek objętościowy mieszania 78,1%) i tlenu (stosunek objętościowy mieszania 20,9%), a także wielu gazów śladowych, takich jak argon (stosunek objętościowy mieszania 0,93%), helu i radioaktywnie aktywnych gazów cieplarnianych gazy (GHG) , Jak na przykład dwutlenek węgla (CO ₂ ) (objętościowy stosunek mieszania 0,04 %) a ozon (O ₃ ) . Ponadto atmosfera zawiera parę wodną GHG (H ₂O), których ilości są bardzo zmienne, ale zazwyczaj wynoszą około 1 % stosunku objętościowego zmieszania. Atmosfera zawiera także chmury i aerozole .

Gatunki zdefiniowane operacyjnie i aerozole w oparciu o pomiar absorpcji światła oraz reaktywności chemicznej i/lub stabilności termicznej. Czasami nazywa się go sadzą. BC powstaje głównie w wyniku niepełnego spalania paliwa kopalne,  biopaliwa  A biomasa , ale występuje również naturalnie. W atmosferze pozostało tylko kilka dni lub tygodni. Jest to najsilniej pochłaniający światło składnik cząstek stałych (PM) i ma działanie rozgrzewające, pochłaniając ciepło do atmosfery i zmniejszając albedo. Kiedy osadza się na śniegu lub lodzie.

 

 

.

Miara metryczna stosowana do porównywania emisji różnych gazów cieplarnianych na podstawie ich potencjału globalnego ocieplenia (GWP). Ekwiwalenty dwutlenku węgla są powszechnie wyrażane jako „miliony ton metrycznych ekwiwalentów dwutlenku węgla (MMTCO ₂ Równ.). Ekwiwalent dwutlenku węgla dla gazu oblicza się poprzez pomnożenie ton gazu przez odpowiedni współczynnik GWP.

MMTCO ₂ Eq = (miliony ton metrycznych gazu) * (GWP gazu)

 

 

 

.

Silne syntetyczne gazy cieplarniane, takie jak wodorofluorowęglowodory, perfluorowęglowodory i fluorek siarki, emitowane w wyniku różnych procesów przemysłowych. F-gazy są czasami stosowane jako substytuty substancji zubożających warstwę ozonową w stratosferze (np. chlorofluorowęglowodory, wodorochlorofluorowęglowodory i halony) i często są stosowane w chłodziwach, piankach, gaśnicach, rozpuszczalnikach, pestycydach i propelentach aerozolowych. Gazy te są emitowane w małych ilościach w porównaniu z dwutlenkiem węgla (CO ₂ ), metan (CH ₄ ) lub podtlenek azotu (N ₂ O), ale ponieważ są to silne gazy cieplarniane, czasami określa się je mianem gazów o wysokim potencjale globalnego ocieplenia. (Gazy o wysokim GWP).

Związki zawierające wyłącznie atomy wodoru, fluoru i węgla. Zostały one wprowadzone jako alternatywy dla substancji zubożających warstwę ozonową, które służą wielu potrzebom przemysłowym, handlowym i osobistym. HFC są emitowane jako produkty uboczne procesów przemysłowych i są również wykorzystywane w produkcji. Nie zubożają one znacząco warstwy ozonowej w stratosferze, ale są silnymi gazami cieplarnianymi o współczynniku globalnego ocieplenia w zakresie od 140 (HFC-152a) do 11 700 (HFC-23).

 

 

 

.

Globalny, trójwymiarowy model komputerowy systemu klimatycznego, który można wykorzystać do symulacji zmian klimatycznych wywołanych działalnością człowieka. GCM są bardzo złożone i odzwierciedlają wpływ takich czynników, jak właściwości odblaskowe i absorpcyjne atmosferycznej pary wodnej, stężenie gazów cieplarnianych, zachmurzenie, roczne i dzienne ogrzewanie słoneczne, temperatura oceanów i granice lodu. Najnowsze GCM obejmują globalne reprezentacje atmosfery, oceanów i powierzchni lądowej.

 

 

 

.

"klikając w tytuł artykułu zostaniesz przekierowany do całego artykułu"

Szacunkowe średnie globalne temperatury powietrza przy powierzchni nad lodem lądowym i morskim a temperatury powierzchni morza nad obszarami oceanicznymi wolnymi od lodu, przy czym zmiany są zwykle wyrażane jako odchylenia od określonej wartości  okres referencyjny . Temperatura powietrza przy powierzchni nad lądami i oceanami jest również wykorzystywana do szacowania zmian GMST.

Związki zawierające chlor, brom lub fluor i węgiel. Związki takie mogą działać jako silne gazy cieplarniane w atmosferze. Halogenowane węglowodory zawierające chlor i brom również biorą udział w zubożaniu warstwy ozonowej.

 

 

 

 

 

 

.

Proces parowania, pionowego i poziomego transportu pary, kondensacji, opadów atmosferycznych i przepływu wody z kontynentów do oceanów. Jest to główny czynnik kształtujący klimat poprzez wpływ na roślinność powierzchniową, zachmurzenie, śnieg i lód oraz wilgotność gleby. Cykl hydrologiczny odpowiada za 25–30 procent transportu ciepła na średnich szerokościach geograficznych z regionów równikowych do polarnych.

 

 

 

.

Związki zawierające atomy wodoru, fluoru, chloru i węgla. Chociaż substancje te zubożają warstwę ozonową, są mniej skuteczne w niszczeniu ozonu stratosferycznego niż chlorofluorowęglowodory (CFC). Zostały wprowadzone jako tymczasowe zamienniki CFC i są również gazami cieplarnianymi.

 

 

 

 

 

.

Bezbarwny gaz rozpuszczalny w alkoholu i eterze, słabo rozpuszczalny w wodzie. Bardzo silny gaz cieplarniany stosowany głównie w systemach przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej oraz jako dielektryk w elektronice. Potencjał globalnego ocieplenia SF ₆ wynosi 22 800. Ten współczynnik GWP pochodzi z Czwartego Raportu Oceniającego IPCC (AR4).

 

 

.

W raportach Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) równowaga wrażliwości klimatycznej odnosi się do zmiany równowagi w średniej globalnej temperaturze powierzchni po podwojeniu atmosferycznego (równoważnego) CO2 _.stężenie. Mówiąc bardziej ogólnie, równowagowa wrażliwość klimatyczna odnosi się do równowagowej zmiany temperatury powietrza na powierzchni po jednostkowej zmianie wymuszenia radiacyjnego (stopnie Celsjusza na wat na metr kwadratowy (C/Wm-2). Jedna z metod oceny równowagowej wrażliwości klimatycznej wymaga bardzo długiego czasu symulacje ze sprzężonymi ogólnymi modelami cyrkulacji (model klimatyczny). Powiązana miara, która omija ten wymóg. Jest to miara siły sprzężeń zwrotnych w określonym czasie i może się różnić w zależności od historii wymuszania i stanu.

Koncepcja stanu, w którym działalność człowieka nie powoduje żadnego efektu netto system klimatyczny . Osiągnięcie takiego stanu wymagałoby zrównoważenia emisji resztkowych z pochłanianiem emisji (dwutlenek węgla), a także uwzględnienie regionalnych lub lokalnych skutków biogeofizycznych działalności człowieka, które na przykład wpływają na powierzchnię   albedo lub lokalny klimat . Zobacz też Zerowa emisja CO netto ₂ .

 

 

 

 

.

Protokół z Kioto do Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) to traktat międzynarodowy przyjęty w grudniu 1997 r. w Kioto w Japonii podczas trzeciej sesji Konferencji umawiających się stron (COP3) UNFCCC. Oprócz tych zawartych w UNFCCC zawiera ona prawnie wiążące zobowiązania. Kraje uwzględnione w załączniku B protokołu (głównie kraje OECD i kraje o gospodarkach w okresie transformacji) zgodziły się na redukcję emisji substancji antropogenicznych  gazy cieplarniane (GHG) ( dwutlenek węgla (CO ₂ ) , metan (CH ₄ ) , podtlenek azotu (N ₂ O ), wodorofluorowęglowodory (HFC), perfluorowęglowodory (PFC) i fluorek siarki (SF ₆ )) w pierwszym okresie obowiązywania (2008-2012) co najmniej 5 % poniżej poziomu z 1990 r. Protokół z Kioto wszedł w życie 16 lutego 2005 r., a w maju 2018 r. liczył 192 umawiające się strony (191 państw i Unia Europejska ). Drugi okres zobowiązań uzgodniono w grudniu 2012 r. podczas COP18, znany jako dodatek z Doha do Protokołu z Kioto, w którym nowy zestaw stron zobowiązał się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 18 % w latach 2013–2020 w porównaniu z poziomem z 1990 r. Jednakże według stanu na maj 2018 r. poprawka dauhańska nie została ratyfikowana w wystarczającej liczbie, aby mogła wejść w życie

Sprawiedliwość, która łączy rozwój i prawa człowieka w celu osiągnięcia podejścia do rozwiązania skoncentrowanego na człowieku zmiana klimatu , chronić prawa osób najsłabszych i sprawiedliwie A raczej  Udział obciążenia i korzyści wynikające ze zmiany klimatu i jej skutków. Definicja ta opiera się na definicji stosowanej przez Fundację Mary Robinson – Sprawiedliwość klimatyczna (MRFCJ, 2018).

 

 

 

 

.

Jest to bardzo złożony system składający się z pięciu głównych składników: atmosfery, hydrosfery, kriosfery, powierzchni Ziemi i biosfery oraz wzajemnych powiązań między nimi. Ostatnie cztery podsystemy reprezentują powierzchnię aktywną. Energia słoneczna wchodząca w interakcję między atmosferą a powierzchnią aktywną jest siłą napędową zmian meteorologicznych i klimatycznych. Istnienie systemu klimatycznego Ziemi można datować na okres powstania atmosfery, czyli mniej więcej 4,5 miliarda lat. Następnie powstały kolejne elementy systemu, które w istotny sposób oddziałują na siebie i na siebie wpływają. Każdy z tych składników reprezentuje złożony układ termodynamiczny, w którym zachodzi duża liczba procesów fizycznych i chemicznych. Pomiędzy poszczególnymi elementami systemu klimatycznego zachodzi ciągła wymiana masy i energii. System klimatyczny jest zatem bardzo złożonym systemem nieliniowym.

Typową cechą systemu klimatycznego jest to, że ulega on ciągłym zmianom i rozwojowi, a przy tym jest na tyle złożony, że obecna nauka nie jest w stanie w pełni dokładnie opisać i przewidzieć jego dalszego rozwoju.

Rodzina związków chemicznych obejmująca między innymi chlorofluorowęglowodory (CFC), bromofluorowęglowodory (halony), metylochloroform, chlorek węgla, bromek metylu i wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC). Wykazano, że związki te uszkadzają ozon stratosferyczny i dlatego są zwykle określane jako ODS.

 

 

 

.

Mechanizm określony w artykule 12 Protokołu z Kioto protokół , za pośrednictwem którego inwestorzy (rządy lub firmy) z krajów rozwiniętych (załącznik B) mogą finansować projekty mające na celu redukcję lub eliminację emisji gazy cieplarniane (GHG) w krajach rozwijających się (bez Załącznika B) i uzyskać certyfikat Jednostki Redukcji Emisji (CER). Jednostki CER można przypisać zobowiązaniom poszczególnych krajów rozwiniętych. CDM ma na celu ułatwienie dwóch celów, którymi są wsparcie zrównoważonego rozwoju (SD) w krajach rozwijających się i pomocy Kraje uprzemysłowione w wypełnianiu swoich obowiązków w zakresie emisji w sposób opłacalny.

 

 

.

IPCC zostało utworzone wspólnie przez Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska i Światową Organizację Meteorologiczną w 1988 r. Celem IPCC jest ocena informacji zawartych w literaturze naukowej i technicznej, odnoszących się do wszystkich istotnych elementów kwestii zmian klimatycznych. IPCC korzysta z setek światowej klasy naukowców-ekspertów jako autorów i tysięcy jako recenzentów. Czołowi eksperci w dziedzinie zmian klimatycznych oraz nauk o środowisku, społecznych i ekonomicznych z około 60 krajów pomogli IPCC w przygotowaniu regularnych ocen dowodów naukowych pozwalających zrozumieć globalną zmianę klimatu i jej konsekwencje. Dzięki możliwości raportowania zmian klimatycznych, ich konsekwencji oraz możliwości podjęcia działań adaptacyjnych i łagodzących, IPCC jest uznawana za oficjalny organ doradczy na całym świecie. rząd o stanie nauki o zmianach klimatycznych. Na przykład IPCC zorganizowało rozwój akceptowanych na szczeblu międzynarodowym metod prowadzenia krajowych inwentaryzacji emisji gazów cieplarnianych.

Węglowodór będący gazem cieplarnianym, którego potencjał globalnego ocieplenia oszacowano ostatnio na 25 razy większy niż dwutlenek węgla ( CO ₂ ). Metan powstaje w wyniku beztlenowego (beztlenowego) rozkładu odpadów na składowiskach, trawienia zwierząt, rozkładu odchodów zwierzęcych, produkcji i dystrybucji gazu ziemnego i ropy naftowej, produkcji węgla oraz niepełnego spalania paliw kopalnych. GWP pochodzi z Czwartego Raportu Oceniającego IPCC (AR4). Więcej informacji można znaleźć na stronie EPA poświęconej metanu.

 

 

.