Tri samostatné poveternostné udalosti v nasledujúcich mesiacoch by mohli viesť k roztopeniu chodníkov v preplňovaných horúčavách. A mohol by dokonca prekonať nárast horúčav o 40 stupňov Celzia, ktorý zaznamenal historicky najvyššiu teplotu vo Veľkej Británii, keď bola krajina uvedená do varovania pred extrémnymi horúčavami. Superteplý výbuch by mohol začať už v máji a môže trvať týždne, predpovedajú meteorológovia. m Dale, meteorológ britskej meteorologickej služby, povedal, že značky „sú už tu“. V predpovedi povedal: „Po dosť mizernom začiatku jari sme oneskorení v horúcom období. „Pozeráme sa na faktory, vrátane El Niňo, ktoré môžu ovplyvniť počasie v celej Európe,“ dodal. Vlna horúčav závisí od toho, či sa dostaneme južne alebo juhovýchodne v správnom čase. El Niňo sa vyskytuje, keď oceánske prúdy spomaľujú – alebo cúvajú – čo spôsobuje prudký nárast teplôt z Južnej Ameriky. Met Office vo svojom dlhodobom výhľade hovorí, že existuje jedna z troch (alebo 35 percent) šanca, že leto vo Veľkej Británii bude teplejšie ako priemer. To je dvojnásobné percento oproti norme.

(HELEN BENNICKE)

Partnerzy konsorcjum projektu Greensand, należy uznać, że nowa technologia monitorowania sejsmicznego opracowana specjalnie na potrzeby tego projektu jest skuteczna ze względu na częste występowanie wstrząsów sejsmicznych monitorowanie jest niezbędny dla bezpieczne i trwałe składowanie CO2. Konsorcjum projektu twierdzi, że nowa technologia zapewnia częstszą kontrolę pola Nini West na Morzu Północnym, a jednocześnie pozwala osiągnąć mniejszy wpływ na środowisko i klimat. Za nowo opracowaną technologią stoi szerokie grono członków konsorcjum, w tym francuska firma SpotLight. „Po pierwszym składowaniu CO2 ważne było dla nas wykazanie wydajności i elastyczności naszego rozwiązania do monitorowania. Zrobiliśmy to między innymi dlatego, że mogliśmy szybko wykonać pierwszy monitoring zbiornika i tym samym uzyskać ważne informacje o tym, gdzie w zbiorniku znajduje się zmagazynowany CO2. „Operacja zakończyła się sukcesem, ponieważ zebraliśmy wysokiej jakości dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności. Dzięki temu projekt Greensand może ustanowić nowe standardy nadzoru CCS”. powiedział Habiba al Khatiba, dyrektor generalny SpotLight. Przypominamy, że 8 marca 2023 r. projekt Greensand osiągnął znaczący kamień milowy w postaci pierwszego w historii zatłoczenia CO2 do Morza Północnego. (Amir Garanović)

Firma Beef + Lamb New Zealand (B + LNZ) zleciła sporządzenie raportu na temat międzynarodowych systemów handlu uprawnieniami do emisji i leśnictwa w celu zbadania związku między cenami emisji a leśnictwem w innych krajach. W badaniu przyjrzano się, jak inne kraje wykorzystują „kompensaty” w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji (ETS), aby przejść na mniejsze zużycie paliw kopalnych. Kluczowym ustaleniem było to, że Nowa Zelandia i Kazachstan to jedyne kraje, które dopuszczają kompensację w wysokości 100% w swoim mechanizmie ustalania cen emisji dwutlenku węgla. Choć Kazachstan teoretycznie zezwala na rekompensatę w wysokości 100%, poszczególne przedsiębiorstwa muszą ubiegać się o rekompensatę indywidualnie dla każdego projektu, a w praktyce nie można znaleźć żadnych przypadków rekompensat dla leśnictwa. Ponieważ Nowa Zelandia umożliwia 100 offsetów % i pełny udział lasów w nowozelandzkim systemie ETS, rynek emisji dwutlenku węgla i sektory leśne są ściśle powiązane i mogą znacząco wpływać na siebie nawzajem. Unia Europejska i Wielka Brytania nie zezwalają na kompensację emisji dwutlenku węgla w swoich ETS, podczas gdy Chiny, Korea Południowa i amerykańskie stany Waszyngton, Karolina Północna i Kalifornia zezwalają na kompensację poniżej pięciu procent. Tymczasem Meksyk i Tajwan wraz z kanadyjską prowincją Quebec dopuszczają rekompensatę w wysokości 10 proc., a inne obszary, takie jak Tokio, aż do 33 proc. Podczas gdy inne kraje egzekwują rygorystyczne limity i wymagania, aby zapewnić, że kompensacje przyniosą różne korzyści, Nowa Zelandia nie ma ustalonych celów w zakresie redukcji emisji spowodowanych zużyciem paliw kopalnych ani żadnych ograniczeń dotyczących liczby kompensacji, które można dokonać w ramach systemu ETS, aby spełnić cele w zakresie zmian klimatycznych.

Według nowych badań przeprowadzonych na Uniwersytecie Wisconsin-Madison rzeki atmosferyczne – długie, skoncentrowane strumienie wilgoci na niebie – są kluczowym czynnikiem wpływającym na złożone warunki przyspieszające topnienie lodowców nad północną Grenlandią. W czasopiśmie opublikowanym pod kierunkiem Kyle’a Mattingly’ego, badacza z Centrum Nauki i Inżynierii Kosmicznej UW-Madison, opublikowano nowe badanie dotyczące rzek wilgoci nad Grenlandią. Komunikacja przyrodnicza. Rzeki atmosferyczne, rozciągające się czasem na tysiące kilometrów, przenoszą wilgoć z tropików do innych części świata. Stanowią zasadniczą część globalnego cyklu pogodowego i mogą sprowadzić potrzebne deszcze na obszary dotknięte suszą. Mogą jednak również przyczynić się do niebezpiecznych powodzi. „W ciągu ostatnich 30 lat pokrywa lodowa Grenlandii przyspieszyła topnienie lodowców” – mówi Mattingly. „Nasze badania pokazują, jak duże rzeki atmosferyczne mogą wywierać na północno-wschodnią część pokrywy lodowej”. Grenlandię pokrywa pokrywa lodowa o grubości 3000 metrów (9800 stóp), która zawiera wodę wystarczającą do podniesienia poziomu mórz o 7 metrów, czyli o 7 metrów. 23 stopy. Od tysiącleci odgrywa ważną rolę w regulowaniu temperatury i klimatu Ziemi, jednak stabilność ta jest zagrożona przez zmiany klimatyczne. Ocieplenie zaczyna się od rzek atmosferycznych, które tworzą się w północno-zachodniej części Grenlandii i przemieszczają się na wschód, tworząc tak zwane wiatry Foehn. Wiatr często pojawia się, gdy wilgotne powietrze napotyka zmianę wysokości, na przykład w górach lub stromym wybrzeżu Grenlandii. Wilgotne powietrze unoszące się do góry ulega kondensacji i może wytrącić się w postaci deszczu lub śniegu, uwalniając ciepło do atmosfery. Teraz cieplejsze i bardziej suche powietrze nadal przepływa przez pokrywę lodową z powrotem do północno-wschodniej części Grenlandii. (Eric Verbeten, Uniwersytet Wisconsin-Madison)

Irlandzkie Stowarzyszenie Rolników (IFA) zorganizuje w przyszłym tygodniu spotkanie na temat proponowanego unijnego prawa dotyczącego odtwarzania przyrody i propozycji ponownego nawadniania. Podczas spotkania rolnicy zostaną poinformowani o celach i obowiązkach określonych w proponowanym rozporządzeniu oraz o tym, co mogą one potencjalnie oznaczać dla rolników, których to dotyczy. W spotkaniu wezmą udział przedstawiciele Departamentu Mieszkalnictwa, Samorządu Lokalnego i Dziedzictwa oraz Departamentu Rolnictwa, Żywności i Gospodarki Morskiej (DAFM). Sekretarz stanu ds. mieszkalnictwa, samorządu lokalnego i dziedzictwa kulturowego Malcolm Noonan wygłosi przemówienie podczas spotkania online. Do zaproponowanego prawo stanowi, że do roku 20 zasięg siedlisk i gatunków lądowych i morskich musi obejmować co najmniej % lądowych i morskich UE w 2030 r., a do 2050 r. wszystkie ekosystemy wymagające odbudowy. Ustawa, która jest kluczowym elementem unijnej strategii na rzecz różnorodności biologicznej, może mieć dalekosiężne konsekwencje dla irlandzkiego rolnictwa i stanowi poważny problem dla rolników i społeczności wiejskich, powiedział prezes IFA Tim Cullinan. (Wcieraći Freibergová)

Naukowcy wykorzystali dane z poprzednich publikacji, aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego lód morski Arktyki reaguje na zmiany klimatyczne znacznie szybciej i wyraźniej niż lód morski Antarktyki, który według długoterminowych badań monitorujących układ lodu morskiego w regionie Antarktyki pozostaje stosunkowo stabilny . Ich wyniki opublikowano w czasopiśmie Badania ocean-ląd-atmosfera. „Różnice w odpowiedziach można wytłumaczyć różnicami geograficznymi, klimatycznymi i meteorologicznymi pomiędzy obydwoma regionami. Lód morski Arktyki znajduje się w obszarze polarnym i jest otoczony lądem, natomiast lód morski Antarktyki znajduje się daleko od obszaru polarnego, poza kołem podbiegunowym” – powiedział Mohammed Shokr, pierwszy autor artykułu. Na lód morski Antarktyki nadal wpływają zmiany w postaci cielenia się (powstawania lodowców w wyniku pękania lodowców) i topnienia szelfu lodowego, choć nie tak szybko, jak wydaje się topić i przerzedzać lód morski Arktyki w cyklu rocznym. Prowadzi to w naturalny sposób do większej debaty na temat powiązanego ocieplenia w Arktyce, gdzie jego skutki są bardziej widoczne ze względu na gęstość zaludnienia na półkuli północnej. „Oczekuje się, że lód morski Arktyki będzie naśladować sezonowe zachowanie lodu morskiego Antarktyki, a mianowicie tworzy się zimą i prawie całkowicie znika latem” – powiedział Yufang Ye, autor i badacz z Uniwersytetu Sun Yat-sen. Sezonowe topnienie lodu morskiego w Arktyce i szelfów lodowych Antarktyki może zmieniać się w zależności od warunków atmosferycznych i oceanicznych, co może prowadzić do mniej pożądanych skutków dla transportu, ekonomii i pogody. W obu regionach występują topnienia, ale występują one z różnych powodów. Sugerowałoby to, że każdy problem ma potencjał do znalezienia własnej odpowiedzi i że niekoniecznie należy na te dwa problemy patrzeć przez tę samą perspektywę. (wg badania Ocean-Land-Atmphere Research (OLAR)

Europa wyeksportowała na świat niszczycielski model leśnictwa, ale teraz ma szansę powstrzymać go u siebie, o czym kraje UE muszą zadbać, aby zostało właściwie wdrożone, pisze Kelsey Perlman.

Kelsey Perlman jest działaczką na rzecz leśnictwa i klimatu w organizacji pozarządowej Fern zajmującej się leśnictwem. W ciągu ostatnich 50 lat model leśnictwa, który niewypowiedzianie zniszczył przyrodę i klimat, rozprzestrzenił się z serca Europy na cały świat. Model leśnictwa przemysłowego, dominujący od dziesięcioleci w Skandynawii i innych częściach Europy, opiera się na XVIII-wiecznych metodach leśnych prusko-saksońskich. Główną zasadą jest efektywność ekonomiczna. Osiąga się to poprzez maksymalizację plonów z jednego gatunku drzewa w celu wytworzenia monokultur szkieletowych. W ten sposób wycinane są odporne, różnorodne lasy naturalne i zastępowane przez zarządzane, jednolite plantacje. Jest to model leśnictwa wspierany przez wiele rządów krajowych na całym świecie, który doprowadził w ostatniej dekadzie do załamania się pochłaniaczy dwutlenku węgla, powszechnej utraty różnorodności biologicznej i spadku zatrudnienia w leśnictwie, szczególnie w Unii Europejskiej. To przejście w stronę monokultur było tak dalekosiężne, że ludzie w wielu częściach świata ledwo pamiętają, czym jest prawdziwy las. Szansa na zmiany – teraz Europa, która wyeksportowała uprzemysłowiony wycinkę zrębową, może spowolnić ten proces u siebie. Unia Europejska negocjuje obecnie pierwsze kompleksowe prawo dotyczące odbudowy ekosystemów obejmujące cały kontynent, zobowiązane do „przywrócenia przyrody w całej Europie, od pól uprawnych i mórz po lasy i środowiska miejskie”. Ustawa o przywracaniu przyrody będzie wymagać od rządów UE zawrócenia alarmujących szkód w środowisku, które pozostawiły ponad 80% siedlisk w Europie w złym stanie. W związku z tym nowe prawo daje UE wyjątkową szansę na odejście od jednoznacznego modelu leśnictwa i przyjęcie takiego, który przynosi korzyści naturze, chroniąc jednocześnie szybko kurczące się starodrzewy w Europie. (Kelsey Perlman, EURACTIV)

Oto argumenty wielkich tytanów wołowiny, aby przekonać konsumentów, że jedzenie mięsa ma znikomy wpływ na planetę:

To trudna, obrzydliwa i dezorientująca prawda: jeśli poważnie myślimy o uniknięciu najgorszych scenariuszy kryzysu klimatycznego, ludzie – szczególnie ci mieszkający w bogatszych krajach – będą musieli spożywać mniej produktów pochodzenia zwierzęcego. Ale dla korporacyjnych tytanów, którzy stoją na szczycie wartego prawie bilion dolarów światowego przemysłu mięsnego, ta niewielka zmiana stanowi zagrożenie egzystencjalne, dlatego mówią prawdę o pełnym wpływie hodowli zwierząt na klimat. W dokonanym przez Guardian przeglądzie kilkudziesięciu artykułów, komentarzy, arkuszy informacyjnych, postów na blogach, filmów informacyjnych, zasobów edukacyjnych i raportów z mediów społecznościowych wielokrotnie pojawiało się kilka tematów. W sumie ten obszerny zbiór raportów finansowanych przez przemysł utrwala pięć mitów, które sugerują, że produkcja wołowiny nie stanowi problemu dla klimatu i że ograniczenie konsumpcji nie pomoże – a nawet może zaszkodzić – postępowi środowiskowemu. Mit 1: paliwa kopalne to jedyny realny problem do rozwiązania: „To, co jemy, jest w pewnym stopniu ważne dla środowiska, ale blednie w porównaniu z tym, czym jeździmy lub jak wykorzystujemy energię” – Frank Mitloehner, zoolog z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis, który współpracuje z branżą wołowiny przy badaniach i raportach do publikacji branżowych Miejsce jedzenia. „Więc zjedz burgera. Tylko pamiętaj, żeby pójść do restauracji pieszo”. (Joe Fassler, „The Guardian”)

Aby stawić czoła zmianom klimatycznym, wielu z nas musi zmniejszyć swój ślad węglowy. Ale jak wygląda prawdziwie niskoemisyjny styl życia – i czy naprawdę można go osiągnąć wyłącznie poprzez osobisty wybór?

Gdy rok 2020 dobiegał końca, Carys Mainprize postawiła sobie wyzwanie na nadchodzący rok: spędzić następne 12 miesięcy na utrzymaniu dwóch ton dwutlenku węgla, czyli ilości odpowiadającej około połowie rocznej emisji przeciętnego amerykańskiego samochodu benzynowego. Nie było to łatwe wyzwanie. Mainprize mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie średnie roczne zużycie na osobę przekracza czterokrotnie swój cel: 8,5 tony ekwiwalentu dwutlenku węgla (CO2e), czyli miara obejmująca CO2, metan i inne gazy cieplarniane. Mainprize, specjalistka ds. komunikacji w organizacji non-profit zajmującej się klimatem, zaczęła badać ślad węglowy wszystkiego, co mogła. Chciała zobaczyć, czego potrzeba – i czy w ogóle byłoby to możliwe – życia w Wielkiej Brytanii przy osobistym wkładzie węglowym mniej więcej podobnym do tego, co wszyscy będziemy musieli osiągnąć w ciągu następnej dekady, aby uniknąć najgorszych skutków zmian klimatycznych. Badania pokazują, że wiele osób chce zaangażować się w działania na rzecz klimatu, Jednak wprowadzenie w życie bardzo niskoemisyjnego stylu życia może być trudne: może oznaczać zmianę kilku aspektów życia codziennego, zwłaszcza dla bogatszych części społeczeństwa. Jednak eksperymenty takie jak Mainprize mogą pomóc nam wskazać drogę naprzód, jak naprawdę może wyglądać zrównoważone społeczeństwo i jakie szersze zmiany musimy wprowadzić, aby to osiągnąć. Jak zatem wyglądałby świat, gdyby ci z nas, którzy obecnie emitują znacznie więcej, zdołali zmniejszyć emisję do bezpieczniejszego poziomu? Wymagający klimat: W pewnym sensie dwie tony to liczba dowolna. Po przeprowadzeniu badań firma Mainprize zdecydowała, że będzie to całkiem ambitny cel. W swojej książce o śladzie węglowym How Bad Are Bananas badacz Mike Berners-Lee sugeruje, że czytelnicy mogliby teraz dążyć do stylu życia ważącego pięć ton, co, jego zdaniem, dla większości brytyjskich napastników byłoby już „dużym krokiem”. (Jocelyn Timperley, BBC)

Temperatury powierzchni morza we wschodniej części Pacyfiku szybko rosną, co prawdopodobnie sygnalizuje silny i szybki początek El Niño tego lata.

El Niño może być silniejsze i szybsze niż oczekiwano tego lata, jeśli obecne trendy w zakresie temperatury powierzchni morza utrzymają się w nadchodzących tygodniach. Eksperci od dawna spodziewali się, że tego lata na wschodnim równikowym Pacyfiku temperatury będą wyższe niż zwykle, co zwiastuje początek El Niño, które może mieć wpływ na lato w Kanadzie i zbliżający się sezon huraganów. Niepewność co do siły i czasu wystąpienia El Niño sprawiła, że jego wpływ na pogodę tego lata stoi pod pewnymi względami wątpliwy. W miarę rosnącego zaufania przyjrzyjmy się, jak ten wzór może wpłynąć na pogodę w Kanadzie w nadchodzących miesiącach. El Niño i La Niña opisują okresy nieprawidłowych temperatur wody w Oceanie Spokojnym u zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Przez trzy kolejne zimy byliśmy w zimniejszych uściskach La Niña. Ten długi okres niedawno się zakończył i wygląda na to, że szybko zmierzamy w stronę wyższych niż zwykle temperatur powierzchni morza El Niño. Miesięczne prognozy Amerykańskiego Centrum Prognoz Klimatycznych kwietnia wezwano do zapewnienia większych niż parzyste szans na wystąpienie El Niño do lata tego roku, przy niepewności co do tego, jak szybko i jak silny będzie taki trend w nadchodzących miesiącach. Ale od tego czasu sprawy znacznie się nasiliły. (Denis Mersereau, Sieć pogodowa)

Większość z nas wie, że jeśli chcemy mieć szansę w walce z kryzysem klimatycznym, musimy ograniczyć emisję dwutlenku węgla. „Kryzys klimatyczny to wyścig, który przegrywamy, ale możemy go wygrać” – powiedział Sekretarz Generalny ONZ António Guterres. Wyścig z pewnością trwa, ale czy w pełni rozumiemy wpływ naszych codziennych podróży na środowisko? Innymi słowy, w jakim stopniu jesteśmy świadomi emisji dwutlenku węgla? Aby się o tym przekonać, Prime Time wyszło na ulice Ballydehob w West Cork. Pub Levi's Corner House jest centralnym punktem festiwalu jazzowego w Ballydehob. Prowadzą go organizatorzy festiwalu Joe O'Leary i jego partnerka Caroline O'Donnell. Para doskonale zdaje sobie sprawę z wyzwań, jakie stoją przed ludźmi mieszkającymi poza głównymi miastami Irlandii, jeśli chodzi o dostęp do zrównoważonych środków transportu. Caroline twierdzi, że autobusy kursują rzadko, a dotarcie do Ballydehob jest „zawikłaną podróżą”. Caroline powiedziała Prime Time: „Jeśli spojrzeć na to z punktu widzenia zrównoważonego rozwoju, ograniczają nas możliwości transportu publicznego, ponieważ chcemy to zrobić przy jak najmniejszym śladzie węglowym”. Joe twierdzi, że podróż z Cork znajomemu zajęła pięć godzin Miasto do Ballydehob. Jeden regularny autobus z Cork do Skibbereen został odwołany. Musiał poczekać godzinę, aż inny autobus zabierze go na krótką, 16-kilometrową podróż ze Skibbereen do Ballydehob. Joe dodał, że większości ludzi nie stać na samochody elektryczne. Podobnie jak większość wiejskich miast i wsi, Ballydehob nie posiada publicznej stacji ładowania samochodów elektrycznych.

(Zrobiłbym Conor McMorrow, Godziny największej oglądalności)

Dawno, dawno temu spotykałam się z mężczyzną, który wydawał mi się całkowicie normalny… dopóki tak nie było. Wszystko wydawało się w porządku, dopóki nie pokazał mi zdjęcia byłej narzeczonej, o którym czasami wspominał w rozmowie. Dało mi to do myślenia: „Nadal kocha swoją byłą, prawda?” Wyglądała prawie identycznie jak ja i to mnie przestraszyło. Niedługo po zobaczeniu zdjęcia zaczął mnie do niej porównywać. To było niewygodne – naprawdę niewygodne. Dość szybko zacząłem mieć wrażenie, że zastępuję jego byłą. To przeczucie przestało być pływającą teorią, kiedy zawołał ją po imieniu w łóżku i to był dokładnie moment, w którym go rzuciłem. Patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że chciał swojej byłej i że był poważnym miłośnikiem randkowania. Co to jest datownik węglowy? Jest osobą, która ma tendencję do umawiania się z ludźmi, którzy wyglądają jak kopie swoich byłych. Chcą umówić się z kimś, kto jest podobny do ich byłego, aby żyć przeszłością i spróbować stworzyć przyszłość, jakiej pragnęli ze swoim byłym.  (Osjana Tepfenhart)

W miarę jak Unia Europejska zwiększa wysiłki, aby osiągnąć swoje cele określone w porozumieniu klimatycznym z Paryża, zaproponowany przez blok mechanizm kompensacji emisji dwutlenku węgla na granicy (CBAM) oferuje kuszącą obietnicę czystszego przemysłu i zmniejszonych emisji zarówno w jej granicach, jak i poza nimi. System ustalając ceny dwutlenku węgla emitowanego podczas produkcji niektórych importowanych towarów, ma na celu wyrównanie warunków działania przedsiębiorstw w UE i krajach trzecich oraz zapobieganie tzw. „ucice emisji” – przenoszeniu gałęzi przemysłu o wysokiej emisji dwutlenku węgla do krajów ze słabszymi standardami środowiskowymi. Kluczowym celem CBAM jest utworzenie „zasobów własnych” dla bloku: UE spodziewa się, że do czasu jego pełnego wdrożenia w 2030 r. w ramach tego mechanizmu do czasu pełnego wdrożenia w 2030 r. co roku będzie można pozyskać około 10 miliardów euro (11 miliardów dolarów) z przeznaczeniem na spłatę długu bloku na odnowę po pandemii. Być może, co ważniejsze, CBAM będzie miało konsekwencje globalne. Chociaż mechanizm mógłby przyspieszyć ekologiczną transformację poprzez skuteczne eksportowanie rygorystycznych celów klimatycznych UE, mógłby również niekorzystnie wpłynąć na gospodarki rozwijające się, szczególnie w Afryce. Jedną z głównych obaw jest to, że CBAM, który oficjalnie rozpoczyna fazę przejściową w październiku 2023 r. i początkowo obejmie jedynie cement, żelazo i stal, aluminium, nawozy, energię elektryczną i wodór, może znacznie zwiększyć koszty eksportu do UE. Byłoby to szczególnie problematyczne dla gospodarek afrykańskich, które już stoją w obliczu jednych z najwyższych barier handlowych na świecie i często w dużym stopniu opierają się na eksporcie, aby napędzać wzrost. David Luke, profesor London School of Economics specjalizujący się w afrykańskiej polityce handlowej, ostrzegł niedawno, że podatek CBAM może zmniejszyć afrykański eksport do bloku o prawie 6%. Mówiąc szerzej, cło może mieć nieproporcjonalny wpływ na kraje o słabszych gospodarkach i ograniczonej infrastrukturze. Niewystarczająca zdolność do spełnienia rygorystycznych unijnych norm emisji dwutlenku węgla postawiłaby te kraje w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej i jeszcze bardziej pogłębiłaby przepaść gospodarczą w stosunku do bloku. Analiza przeprowadzona przez Centrum Globalnego Rozwoju wykazała, że na przykład PKB Mozambiku może prawdopodobnie spaść o 1,61 TP3 tony, ponieważ w 2019 r. kraj ten wysłał do UE ponad połowę swojego eksportu aluminium.

Z nowych ustaleń wynika, że w tym miesiącu Google zarabiał już na filmach w YouTube szerzących dezinformację na temat kryzysu klimatycznego. Raport opublikowany we wtorek przez Koalicję na rzecz Działań Klimatycznych przeciwko Dezinformacji (CAAD) wyróżnia 100 filmów zawierających rażące kłamstwa na temat kryzysu klimatycznego, w których reklamuje się Google. Filmy zaprzeczają, że kryzys klimatyczny jest spowodowany emisją gazów cieplarnianych uwalnianych do atmosfery w wyniku spalania paliw kopalnych, pomimo przytłaczających dowodów naukowych i konsensusu, że tak jest. Ponadto w raporcie znaleziono także kolejnych 100 filmów zawierających wprowadzające w błąd treści na temat sposobów walki ze zmianami klimatycznymi. W treści pojawiały się dezinformacje w postaci fałszywych argumentów, że z kryzysem klimatycznym nic nie można zrobić, czy też poparcie dla rzekomych rozwiązań, które w rzeczywistości są nieskuteczne i odwracają uwagę od redukcji emisji gazów cieplarnianych przez duże firmy.

Telegraph Money sa na to pozrie bližšie, od solárnych až po tepelné čerpadlá a elektrické autá. Britskí majitelia domov a vodiči sú pod tlakom, aby výrazne znížili svoje emisie, a to vďaka veľkej dekarbonizačnej politike vlády a návrhom na dosiahnutie čistej nuly do roku 2050. Koncept čistej nuly vychádza z odporúčania Výboru pre zmenu klímy, nezávislého poradcu vlády pre životné prostredie, v máji 2019. Pred dosiahnutím čistého nulového cieľa mala Británia právne záväzný cieľ znížiť do roku 2025 emisie skleníkových plynov o 80 % v porovnaní s úrovňami z roku 1990. Nový cieľ zníženia emisií o 100 % do roku 2050 sa stal právne záväzným v roku 2019 ako súčasť novely zákona o zmene klímy z roku 2008. Historicky veľa nákladov na uhlík znášal priemysel, ale existujú obavy, že vláda čoraz viac preberá zodpovednosť za čistú nulu na obyčajných ľudí – pričom ponúka málo stimulov. To môže znamenať, že musíme financovať našu vlastnú dekarbonizáciu, ale to sa uprostred krízy životných nákladov ľahšie povie, ako urobí. Napríklad prechod na elektrické vozidlo (EV) môže byť kľúčovou súčasťou snahy Spojeného kráľovstva dosiahnuť čistú nulu, no nový rodinný elektromobil by mohol ľahko stáť 25 000 libier. Podobne zlepšenie energetickej účinnosti nehnuteľnosti pomocou tepelných čerpadiel alebo solárnych panelov môže byť často spojené s päťcifernou cenou (hoci s potenciálne dlhodobými ziskami). Tu sa Telegraph Money bližšie pozrie na to, čo zahŕňa prijatie vládnych iniciatív netto zero a koľko vás môžu stáť. (Esther Shaw, The Telegraph)

Je dobré mať na pamäti svoju uhlíkovú stopu. Je však tiež dôležité si uvedomiť, že samotná myšlienka individuálnej „uhlíkovej stopy“ bola vynájdená BP, masívnou ropnou spoločnosťou. Existuje slávna karikatúra z roku 2016 od Matta Borsa, ktorá sa odvtedy stala memom, v ktorej stredoveký roľník hovorí: „Mali by sme trochu zlepšiť spoločnosť.“ Samoľúby muž, ktorý sa snaží chytiť roľníka pri pokrytectve, odpovedá: „A predsa sa zúčastňuješ spoločnosti! Zvedavý!“ Pokiaľ ide o klimatické zmeny, príliš veľa z nás si osvojilo samoľúby. Možno si zatiaľ nemôžeme dovoliť kúpiť elektromobil alebo tepelné čerpadlo. Možno sa len nedokážeme prinútiť prestať jesť mäso alebo prestať cestovať na dlhé vzdialenosti. Možno sme niekedy leniví ohľadom recyklácie. Môžeme sa obávať zmeny klímy a chceme niečo zmeniť. Ale po rokoch, keď sme boli oklamaní našimi „uhlíkovými stopami“, môžeme mať pocit, že sme príliš beznádejne kompromitovaní na to, aby sme urobili niečo dobré. Som tu, aby som ti povedal, aby si na seba nebol príliš tvrdý. Áno, zameranie sa na jednotlivé uhlíkové stopy odvádza pozornosť od potreby vykonať zásadné zmeny tam, kde to môže mať najväčší vplyv: na úrovni podnikov a vlád. Nadpolovičná väčšina ľudí v tejto krajine chce opatrenia v oblasti zmeny klímy, ale príliš veľa z nás sa o to bojí požiadať. „Uhlíková stopa spotrebiteľov spôsobuje, že ľudia sú takí úzkostliví a vinní, že majú pocit, že nemajú právo vyjadriť, čo si myslia, pretože si myslia, že sú priamo zodpovední za zmenu klímy,“ Miranda Massie, zakladateľka Climate Museum v New Yorku, ktorá sa snaží ľudí inšpirovať k individuálnemu konaniu, uviedla v rozhovore. „To bol majstrovský ťah kresleného darebáctva.“ Tim McDonnell zo Semaforu nedávno poznamenal, že zmena správania spotrebiteľov má potenciál ukrojiť 5 % z globálnych emisií. Zverejnil tabuľku založenú na výskume Diany Ivano vej z Leeds University a ďalších, ktorá ukazuje, do akej miery môžu voľby individuálnej spotreby ušetriť uhlík. Pomocou jej údajov som vytvoril podobnú vlastnú: Osoba, ktorá odovzdá svoje plynové SUV repo-manovi; prestane jesť zvieratá a mliečne výrobky; vzdá sa ročnej dovolenky v Grécku; inštaluje tepelné čerpadlo a solárne panely; a pošle svojho psa preč na peknú farmu v severnej časti štátu, kde môže behať a hrať sa, čím ušetrí až šesť ton oxidu uhličitého ročne. (Mark Gongloff, Pittsburg Post-Gasette)

Fakty są kluczowym elementem świadomego podejmowania decyzji. Do podjęcia najlepszej decyzji potrzebne są nie tylko fakty, ale najlepsze fakty, które są najbardziej powiązane z rzeczywistością. Jeszcze jedno: „alternatywne” fakty istnieją tylko w alternatywnych wszechświatach, więc używaj ich na własne międzygalaktyczne ryzyko. Wydaje się, że Verra, „wiodący na świecie standard emisji dwutlenku węgla dla szybko rozwijającego się dobrowolnego rynku offsetu [emisyjnego] o wartości 2 miliardów dolarów”, robi to od lat, jak donosi „The Guardian” 18 stycznia. Według artykułu badanie wykazało, że „ponad 90 kredytów offsetowych % (lasy deszczowe) spakowanych przez firmę Verra i kupionych przez miłośników ekologii, takich jak Shell, Disney i Gucci, „najprawdopodobniej będą „kredytami fantomowymi” i nie odzwierciedlają rzeczywistej redukcji emisji dwutlenku węgla . W szczególności oznacza to, że „94 jednostki %”, które Verra sprzedała „firmom o międzynarodowej renomie”, „nie przyniosły żadnych korzyści klimatycznych”. Ponadto The Guardian kontynuował: „Zagrożenie dla lasów zostało przeszacowane o około 400 sztuk % w przypadku projektów Verra. Big Biz nie był sam. Nawet ogarnięte niepokojem zespoły grunge wskoczyły na modę dotyczącą CO2: Pearl Jam była jedną z „… organizacji, które kupiły zatwierdzone przez firmę Verra oferty dotyczące lasów deszczowych”. Odkrycia uderzyły niczym młotek w ekspertów, takich jak Barbara Haya, dyrektor Berkeley Carbon Trading Project. W końcu, jak donosi The Guardian, Haya „od 20 lat prowadzi badania nad kredytami węglowymi w nadziei, że znajdzie sposób, aby system zaczął działać”. „Konsekwencje tej analizy są ogromne” – powiedziała gazecie. „Firmy korzystają z kredytów, aby ubiegać się o redukcję emisji, podczas gdy większość z tych kredytów w ogóle nie reprezentuje redukcji emisji”. Ogromne, jasne, ale odzwierciedlają to, co odkryli inni, gdy bada się kompensację emisji gazów cieplarnianych przez lasy jako sposób na oczyszczenie sumienia korporacyjnych twórców CO2. Na przykład, gdy cztery lata temu reporterka ProPublica zagłębiała się w informacje dotyczące kompensacji emisji CO2 w lasach, odkryła – uwaga spoiler – te same żałosne wyniki, jakie odkrył na początku tego roku dziennik „The Guardian”. (Alan Guebert, Framię i nabiał)

Jak wynika z nowego badania przeprowadzonego na Uniwersytecie Alberta, długoterminowe utrzymanie różnorodności drzew w wielu kanadyjskich lasach w nienaruszonym stanie może pomóc w zwiększeniu sekwestracji dwutlenku węgla i złagodzeniu zmiany klimatu. Badanie opublikowane w Natura to pierwsze tego rodzaju badanie, które pokazuje trwałe korzyści płynące z różnorodności drzew w dużej skali przestrzennej w zakresie magazynowania węgla i azotu w glebie. Wzmacnia to znaczenie ochrony różnorodności biologicznej w lasach, mówi Xinli Chen, główny autor artykułu i stażysta podoktorski na Wydziale Nauk Rolniczych, Biologicznych i Środowiskowych. „Ochrona różnorodności drzew jest cennym narzędziem w łagodzeniu zmiany klimatu, zwłaszcza w zwiększaniu magazynowania węgla w glebie” – mówi. Chociaż ustalono już, że zwiększone magazynowanie węgla i azotu w glebie może pomóc w łagodzeniu skutków zmian klimatycznych i utrzymać żyzność glebyzapasy obu pierwiastków na całym świecie uległy znacznemu wyczerpaniu z powodu takich czynników, jak pożary lasów, wylesianie i zmianę sposobu użytkowania gruntów – zauważył. Utrzymanie i promowanie różnorodności drzew w lasach może pomóc w zwiększeniu poziomu węgla i azotu w glebie. Naukowcy przeanalizowali Kanadyjczyka bazy danych National Forest Inventory i wykorzystano modelowanie statystyczne do dostarczenia nowych dowodów na związek między większą różnorodnością drzew a większą akumulacją węgla i azotu w glebie w naturalnych ekosystemach leśnych w dekadowych skalach czasowych, czyli w skali czasowej przekraczającej 10 lat lub dłuższej. Prace przeprowadzone we współpracy z naukowcami z Kanady, Japonii i Stanów Zjednoczonych potwierdzają zbiorowe ustalenia z poprzednich eksperymentów. W szczególności badanie wykazało, że w dłuższej perspektywie wyrównanie liczby gatunków drzew w lasach naturalnych spowodowałoby wzrost zawartości węgla i azotu w organicznej warstwie gleby odpowiednio o 30 i 43 procent. (Bev Betkowski, Uniwersytet Alberty, PhysOrg)

New York je prvým štátom v krajine, ktorý zakázal zemný plyn a iné fosílne palivá vo väčšine nových budov – veľká výhra pre zástancov klímy, ale krok, ktorý by mohol vyvolať potlačenie záujmov fosílnych palív. Guvernérka Kathy Hochul a demokratickí zákonodarcovia, ktorí kontrolujú newyorský Senát a zhromaždenie, čelia rastúcemu tlaku zo strany ekologických zástancov a voličov zameraných na klímu, ktorí v utorok neskoro večer schválili nový štátny rozpočet vo výške 229 miliárd dolárov obsahujúci ustanovenie. Zákon zakazuje plynové sporáky, pece a vykurovanie propánom a účinne podporuje používanie zariadení šetrných k životnému prostrediu, ako sú tepelné čerpadlá a indukčné kachle vo väčšine nových obytných budov v celom štáte. Vyžaduje si to plne elektrické vykurovanie a varenie v nových budovách kratších ako sedem poschodí do roku 2026 a pre vyššie budovy do roku 2029. Štátny rozpočet nezakazuje plyn vo všetkých nových budovách – existujú výnimky pre veľké komerčné a priemyselné budovy, ako sú napríklad obchody, nemocnice, práčovne a reštaurácie. Ale vplyv na nové obytné budovy by mohol byť významný. Podľa správy z roku 2022 budovy tvoria 32 % emisií otepľujúcich planétu v štáte New York. Metán, hlavná zložka zemného plynu používaného na palivo pre kachle a vykurovanie domácností, má v prvých dvoch desaťročiach viac ako 80-krát väčšiu otepľovaciu silu ako oxid uhličitý v prvých dvoch desaťročiach, keď je v atmosfére. Z tohto dôvodu sa vedci zúžili na fosílne palivá ako na spôsob, ako rýchlo znížiť znečistenie otepľujúce planétu. Niekoľko štúdií tiež zistilo, že plynové sporáky sú zodpovedné za ťažké zdravotné stavy vrátane astmy. Schválenie zákona prichádza po tom, čo komentáre federálneho úradníka k plynovým sporákom vyvolali kontroverziu začiatkom tohto roka. Richard Trumka Jr., americký komisár pre bezpečnosť spotrebných výrobkov, spustil búrku, keď v januári povedal, že plynové sporáky sú významným zdrojom vnútorného znečistenia spojeného s detskou astmou, a navrhol, že agentúra by mohla pracovať na ich zákaze v nových domácnostiach. Trumka neskôr svoje vyhlásenie objasnil a povedal, že agentúra „neplánuje vchádzať do niečích domovov a odnášať veci, ktoré tam už sú“. (Rachel Ramirez a Ella Nilsen, CNN)